Σχόλιο για το Πολυτεχνείο

Η καταστολή εκείνες τις μέρες υπήρξε η πιο αιματηρή εν καιρώ ειρήνης: 24 νεκροί. Αλλά και αυτό το "εν καιρώ ειρήνης" ελέγχεται. Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για ειρήνη και πόλεμο όταν ο εχθρός είναι πάντα εξωτερικός, όμως δεν είναι έτσι.

Τρεις είναι οι σημαντικότερες ιστορικές επέτειοι στην Ελλάδα: 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου και 17η Νοεμβρίου. Οι δύο πρώτες αναφέρονται στην αντίσταση σε έναν εξωτερικό εχθρό, η τρίτη σε έναν εσωτερικό. Οι δύο πρώτες γιορτάζονται με στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις, βήμα ρυθμικό υπό τον ήχο εμβατηρίων. Η τρίτη με λουλούδια, διαδήλωση, πορεία στο δρόμο και συνθήματα για ελευθερία.





Ως προς το τελετουργικό κομμάτι της, λοιπόν, η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι εντελώς διαφορετική από τις άλλες δύο (π.χ. δεν συμμετέχουν ιερείς και η διαδήλωση υποκαθιστά την στρατιωτική και μαθητική παρέλαση). Αλλά δεν συμβάλλει λιγότερο στη σύλληψη του εθνικού εαυτού: ένας λαός αγωνίζεται (ξανά) για την ελευθερία του.

Τα επιχειρήματα ότι "ξέφτισε" η γιορτή ή ότι "η εξέγερση οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου", είναι απεγνωσμένες προσπάθειες διάβρωσης του ίδιου του γεγονότος από μια Δεξιά που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την οριστική ήττα βασικών ιδεών της ("Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" και "Τάξη και Ασφάλεια").

Δείτε, για παράδειγμα, ότι άνθρωποι που αρνήθηκαν ακόμη και τον εαυτό τους (Άδωνις, Βορίδης), ζητώντας δημόσια συγγνώμη από την εβραϊκή κοινότητα επειδή υπήρξαν αρνητές του Ολοκαυτώματος, δεν μπορούν με τίποτα να χωνέψουν το Πολυτεχνείο. Παραμένει αγκάθι στο λαιμό τους.

Παρατηρείται, λοιπόν, ότι όταν η αστυνομική βία εντείνεται, τόσο αναθερμαίνεται και το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Επομένως, όποτε χρειάζεται, η μνήμη του Πολυτεχνείου επιτελεί πάντα τον ιστορικό ρόλο της στο ακέραιο. Γι' αυτό σωστά συνεχίζουμε να λέμε: "Το Πολυτεχνείο ζει". Επειδή, όποτε το χρειαζόμαστε, είναι εδώ για να υπενθυμίζει και να στηρίζει τα αυτονόητα.