Αλήθεια, υπάρχουν επιστολές του Ιησού, κε. Βελόπουλε;

Ο Κυριάκος Βελόπουλος

Έχει ξεσπάσει τόσος ντόρος με αυτό που ο πρόεδρος του κόμματος "Ελληνική Λύση" Κυριάκος Βελόπουλος παρουσίασε ως "Επιστολές του Ιησού". Ίσως δικαίως, επειδή πολλοί τηλεθεατές το ακούν, το βλέπουν και το πιστεύουν. Όμως, το ζήτημα είναι πολύ παλιό και κανένας δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με αυτό. Βέβαια, αυτό που έκανε ο Βελόπουλος ήταν να παρουσιάσει το βιβλίο του Ιωάννη Παπαζήση (μάλιστα σε φωτοτυπία), μέσα στο οποίο υπάρχουν επιστολές που γράφτηκαν αιώνες μετά τον θάνατο του Ιησού (δείτε τα περιεχόμενα του βιβλίου εδώ).

Είναι πράγματι ο Εθνικοσοσιαλισμός ένα κίνημα της Αριστεράς;

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης

Στις 18 Σεπτεμβρίου 2012 γίνεται συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο του Υπουργείου Ναυτιλίας. Στη συζήτηση για το άρθρο 2 του νομοσχεδίου, φαίνεται ότι το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή εκφράζουν αντιρρήσεις. Στο βήμα της Βουλής ανεβαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Έχουν περάσει επτά μήνες (13 Φεβρουαρίου) από τότε που διαγράφηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΛΑ.Ο.Σ, επειδή υπερψήφισε το Μνημόνιο ΙΙ. Τέσσερις μέρες αργότερα, προσχώρησε στην Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά. Συνεπώς, στις 18 Σεπτεμβρίου που γίνεται η συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο, ο Γεωργιάδης είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Ασκώντας αρχικά κριτική στους υπουργούς της κυβέρνησης, επειδή καθυστερούν, απευθύνεται ύστερα στο ΚΚΕ και την Αριστερά, καταγγελλοντας την "υποκριτική στάση" τους αναφορικά με τις διαδηλώσεις. Όμως, ο στόχος της ομιλίας τού Γεωργιάδη είναι μάλλον διαφορετικός.

Γιατί έχει τόσους θαυμαστές ο Δημήτρης Λιαντίνης;

Έχουν συμπληρωθεί 21 χρόνια από την εξαφάνιση και τον θάνατο του Δημήτρη Λιαντίνη. Από το 1998 μέχρι σήμερα, οι θαυμαστές του υπολογίζονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Υπάρχουν, μάλιστα, τέσσερις ομάδες στο Facebook με το όνομά του, οι οποίες υποτίθεται ότι διαδίδουν το έργο του και συγκεντρώνουν στο σύνολο πάνω από 100.000 followers. Η μία, μόνη της, έχει 93.000! Είναι μυστήριο που έχει τόσους θαυμαστές ο Δημήτρης Λιαντίνης; Σε ποιο βαθμό η τελευταία πράξη του συνέβαλε στην υστεροφημία του; Πώς εξηγείται αυτός ο σκληρός πυρήνας ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν γύρω από τη μνήμη του καθηγητή; Και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Πρέπει αρχικά να πω ότι ο Δημήτρης Λιαντίνης είναι πολύ γοητευτικός στον λόγο, υπάρχουν στιγμές που κυριολεκτικά μαγεύει τον ακροατή. Κατά τούτο, είναι πολύ επιδραστικός, ειδικά για εκείνους που μαθαίνουν από αυτόν (όχι τόσο για εκείνους που ήδη γνωρίζουν κάποια πράγματα από αυτά που λέει). Πολλοί θαυμαστές του εκφράζονται για εκείνον χρησιμοποιώντας εντυπωσιακές και, πολλές φορές, ακατανόητες φράσεις. Για παράδειγμα, μία από τις ομάδες με το όνομά του στο Facebook δικαιολογεί την παρουσία της στο διαδίκτυο ως εξής: "Ένας ελάχιστος φόρος τιμής και σεβασμού στον Έσχατο Μεγάλο Έλληνα Δάσκαλο, Ποιητή και Τραγικό Φιλόσοφο του Αιώνα". Τι σημαίνει "τραγικός φιλόσοφος", μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά αυτό διόλου δεν εμποδίζει τη σελίδα (που υπάρχει εις διπλούν) να συγκεντρώνει στο σύνολο 5.150 followers.

Στην αναζήτησή μας για το ποιο είναι το μείγμα των οπαδών τού Λιαντίνη, το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι, νομίζω, το τι πιστεύουν γενικά οι άνθρωποι σήμερα ότι είναι ο φιλόσοφος. Και τούτο, διότι ο Λιαντίνης έχει αποκτήσει το προφίλ του μεγάλου δασκάλου (όπως είδατε παραπάνω), του τελευταίου πραγματικού φιλοσόφου. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Ο Καζαντζάκης συναντά τον Καβάφη

Κ. Π. Καβάφης

Στα Ταξιδιωτικα του κείμενα ο Νίκος Καζαντζάκης αφιερώνει ειδικό κεφάλαιο στην Αίγυπτο. Αφού θαύμασε τον Νείλο και τις Πυραμίδες, ο συγγραφέας επισκέπτεται τον Καβάφη, "την πιο εξαιρετική πνευματική φυσιογνωμία της Αιγύπτου". Είναι 1927 και ο Καβάφης μένει στο θρυλικό διαμέρισμα της οδού Lepsius στην Αλεξάνδρεια.

Θυμάμαι στο Πανεπιστήμιο την καθηγήτριά μου να λέει ότι στο γραφείο του ο Καβάφης

είχε δημιουργήσει έναν ιδιαίτερο φωτισμό, ώστε να πέφτει το φως λιγοστό επάνω του και να περιβάλλεται το πρόσωπό του με τον μανδύα του μυστηρίου. Ήταν όλα επαρκώς υπολογισμένα.

Ο Καζαντζάκης αφιερώνει περίπου δύο σελίδες σε αυτή τη συνάντηση και πράγματι μεταφέρει στον αναγνώστη του αυτό το μυστήριο. "Στο μεσόφωτο του αρχοντικού σπιτιού του", γράφει, "προσπαθούσα να διακρίνω τη μορφή του". Και αλλού: "Η φωνή του είναι γεμάτη ακκισμούς και χρώμα".

Οι δύο διανοούμενοι κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλον,
πίνωντας χιώτικη μαστίχα και ουίσκι. Ο Καζαντζάκης επισημαίνει ότι ο Καβάφης "έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός εξαιρετικού ανθρώπου της παρακμής - σοφός, ειρωνικός, ηδονιστής, γόης, γιομάτος μνήμη".

Ο Μ. Κεφαλογιάννης και η σχέση του με την αλήθεια και το ψεύδος

Ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Μανώλης Κεφαλογιάννης

Σε προχθεσινή βραδινή εκπομπή ο Μανώλης Κεφαλογιάννης (Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και ξανά υποψήφιος) παρουσίασε ένα από τα τερατώδη fake της τελευταίας πενταετίας. Έδειξε στον αέρα μια φωτογραφία από την εποχή της χούντας, όπου πίσω από τον Παπαδόπουλο και ανάμεσα σε Παττακό και Μακαρέζο διακρίνεται ένας τύπος που ο Κεφαλογιάννης ονόμασε "πατέρα του Τσίπρα". Φυσικά, ο τύπος εκείνος πίσω από τους χουντικούς ουδεμία σχέση έχει με "πατέρα του Τσίπρα", αλλά είναι κάποιος Διομήδης Αγγελόπουλος, Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ του καθεστώτος, που τον αγνόησε -και δικαίως- η ιστορία.

Όταν οι παρουσιαστές επεσήμαναν ότι αυτό που δείχνει ο Κεφαλογιάννης είναι fake, ο ίδιος ο Ευρωβουλευτής το αρνήθηκε.

Ο Ήρκος Αποστολίδης παρερμηνεύει τον Νίτσε

Ο Ήρκος Αποστολίδης

Το μεγάλο πρόβλημα με τον Ρένο Αποστολίδη ήταν που πίστευε ότι είχε γνώσεις φιλοσοφίας. Και όχι μόνο, αλλά σαν έβλεπε κάποιον άλλο να ασχολείται με φιλοσοφία ή να προσπαθεί να ερμηνεύσει έναν φιλόσοφο, πεταγόταν ο Ρένος και μείωνε όχι μόνο την προσπάθεια, αλλά κυρίως το ίδιο το πρόσωπο. Η υπεροψία ήταν χαρακτηριστικό του Ρένου Αποστολίδη και έκανε συχνά ad hominem.

Στην εκπομπή του για τον Νίτσε, ο Ρένος κάνει ένα σοβαρό λάθος όσον αφορά την έννοια του νιτσεϊκού υπερανθρώπου.

Η Θεωρία της Ήττας και ο δρόμος προς τη Μόσχα

Επίθεση των Βυζαντινών με υγρόν πυρ.
Μικρογραφία από το Χειρόγραφο της Μαδρίτης της "Σύνοψης
Ιστοριών" του Ιωάννη Σκυλίτζη

Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον βιβλίο της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ είναι ένα του 1976 με τίτλο Η πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το κείμενο χωρίζεται σε έξι κεφάλαια, στο καθένα από τα οποία η ιστορικός εντοπίζει κάθε φορά εκείνο το χαρακτηριστικό που καθορίζει την ιδεολογία της αυτοκρατορίας σε κάθε εποχή. Και αυτό έχει ενδιαφέρον για οποιονδήποτε ασχολείται με την πολιτική θεωρία, ανεξαρτήτως αν του αρέσει ή όχι η βυζαντινή ιστορία.

Στο τελευταίο κεφάλαιο, το οποίο μιλάει για την πορεία προς την Άλωση του 1453 και το οριστικό τέλος της αυτοκρατορίας, η Αρβελέρ δίνει τον τίτλο: "Η Εθνική Ουτοπία". Στο δεύτερο μέρος του κεφαλαίου η ιστορικός εκθέτει τη λεγόμενη Θεωρία της Ήττας.